Οικονόμου Παντελής, πρώην βουλευτής και αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών –
Ο νόμος για τα εργασιακά που ψηφίστηκε στην Βουλή, πέρα και πάνω από επί μέρους διατάξεις, έχει ένα και μόνον ένα κύριο θέμα: την διαιώνιση του 8ωρου. Και αιτιολογική βάση δυο γνωστά επιχειρήματα: Πρώτον, η erga omnes “κοινή λογική” όλο και πιο χαμηλοί μισθοί και ημερομίσθια (αυτό σημαίνει διαιώνιση του 8ώρου παρά τα, επί δεκαετίες, αλλεπάλληλα κύματα εισαγωγής νέων τεχνολογιών και μεθόδων οργάνωσης στην παραγωγή) είναι επιβεβλημένοι για να μην κλείσουν επιχειρήσεις, αφήνοντας ακόμα περισσότερους χωρίς δουλειά.
Ακόμα και οι μεγάλες περικοπές μισθών της περασμένης δεκαετίας ούτε την αύξηση των “λουκέτων” και την εκτίναξη της ανεργίας απέτρεψαν, ούτε γύρισαν το εμπορικό μας ισοζύγιο από αρνητικό σε θετικό. Μάθαμε, με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι η ένταση εκμετάλλευσης της εργασίας είναι λάθος εργαλείο για επιχείρηση σε χώρα μέλος της ζώνης του ευρώ. Και η μετονομασία της “διαιώνισης του 8ώρου” σε “προστασία” του από την κυβέρνηση, “βάζει ψύλλους στ’ αυτιά μας” ότι αυτό το λάθος… δεν γίνεται κατά λάθος!
Το κυβερνητικό διάβημα είναι ευανάγνωστο: προσθέτει την, δια νόμου, διαρκή μείωση των αμοιβών της εργασίας, ως συστατικό στοιχείο στο “πρότυπο ανάπτυξης” που ακολουθείται εδώ και χρόνια και που, εκτός από τα λουκέτα και την ανεργία, οδήγησε στην χρεοκοπία, τα μνημόνια και την εξάρτηση μας. Είναι η ψευδής επαγγελία της νεκρανάστασής του, που έχει βαφτιστεί “επιστροφή στην κανονικότητα”. Η αλήθεια είναι ότι οδεύουμε ολοταχώς προς επόμενη κρίση με ακέραιη την ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία, με συμπλήρωμα τα φτηνότερα εργατικά, επιμένει στην συνταγή «ρευστότητα για κατανάλωση και όχι για επενδύσεις και ανατιμήσεις με μονίμως ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο».
Η εξαχρείωση δεν είναι η μοίρα μας
Και ενώ η κυβέρνηση στον βωμό αυτής της πολιτικής υποθάλπει, ως μη όφειλε, την έωλη και ατελέσφορη αντίθεση “λιγότερες ώρες εργασίας εσείς, λουκέτα εμείς”, επιμένει να συντηρεί το πολυέξοδο πελατειακό κράτος. Με λιγότερες προσλήψεις “δικών τους παιδιών”, αλλά περισσότερες μεταβιβάσεις δημόσιου χρήματος στους πολύ λίγους που αισθάνονται την κυβέρνηση “δικό τους παιδί”. Αλλά γι’ αυτό ας της ζητήσουν τον λόγο πρώτοι… όσοι την ψήφισαν!
Είναι όμως μοίρα μας αυτή η εξαχρείωση; Γιατί εξαχρείωση είναι οι απίστευτα φουσκωμένοι λογαριασμοί της ενέργειας που δυσκολεύουν τα νοικοκυριά να τα φέρουν βόλτα και επιβαρύνουν τα κοστολόγια των επιχειρήσεων. Εξαχρείωση είναι η διαρκώς ζημιογόνα ΔΕΗ να πουλάει κερδοφόρα περιουσιακά της στοιχεία και να αποφεύγει μια, επιβεβλημένη από το δημόσιο συμφέρον, αύξηση μετοχικού κεφαλαίου.
Εξαχρείωση είναι να κλείνει η Πτολεμαΐδα και τα λεφτά για την παραγωγική ανασυγκρότηση της περιοχής να μετατρέπονται σε επιδοτήσεις αγοράς εισαγόμενων ηλεκτρικών αυτοκινήτων και οικιακών φορτιστών τους. Εξαχρείωση είναι οι εισαγωγές ενέργειας για την διατήρηση της ευστάθειας του συστήματος και η αποφυγή προώθησης των ενεργειακών κοινοτήτων. Αυτά με το ψευδώνυμο “απολιγνιτοποίηση”
Εξαχρείωση είναι, ενώ χρωστάμε πολλά, να ξοδεύουμε περισσότερα σε αυξήσεις κεφαλαίου τραπεζών που δεν διοικούμε. Εξαχρείωση είναι η Τράπεζα της Ελλάδος από αρχή ελέγχου των τραπεζών, να μένει εκπρόσωπος Τύπου τους. Εξαχρείωση είναι τα αδικαιολόγητα πανάκριβα τιμολόγια των τηλεπικοινωνιών, οι θηριώδεις ανατιμήσεις από εμπορικά ολιγοπώλια και η αδυναμία της Επιτροπής Ανταγωνισμού να προστατεύσει φορολογούμενα φυσικά και νομικά πρόσωπα από αυτή την λεηλασία. Αυτά με το ψευδώνυμο “φιλελευθεροποίηση”. Εξαχρείωση είναι, τέλος, κύκλοι οι όποιοι “τα πήραν όλα κι έφυγαν” από την κυβέρνηση Τσίπρα, να δηλώνουν ότι “δεν δίνουν δεκάρα για τον Πρωθυπουργό”, επειδή δεν έχουν πια τι άλλο να του ζητήσουν!
Πράγματι, από την εξαχρείωση αυτή –με τα όποια ψευδώνυμά της– μόνοι ημεδαποί ωφελημένοι είναι τα 5-6 αφεντικά στον χώρο της ενέργειας, τα 5-6 κουμάντα στον χώρο των τραπεζών, οι 5-6 ιδιοκτήτες ολιγοπωλίων / ισχυροί του χρήματος συν κάποιοι ακόμα “γελωτοποιοί των βασιλέων”. Όλοι οι άλλοι χάνουμε. Έχουμε λοιπόν κάθε συμφέρον να απορρίψουμε τις επιλογές και τα ζωτικά ψευδώνυμα του κατεστημένου μας, ώστε έντιμα και έγκυρα, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, “να κάνουμε ταμείο”.
Αντί “να τρώμε τις σάρκες μας” για τις ώρες εργασίας, εργαζόμενοι, άνεργοι, επιχειρηματίες και νεότεροι σε ηλικία χρωστάμε στον εαυτό μας μια κοινή προσπάθεια. Ένα ευρύ, αναπτυξιακό μέτωπο με μηδενική ανοχή στην σπατάλη, την αδικία, την αρπαγή, την φαυλότητα, τελικά την φτώχεια και την βαρβαρότητα. Για να μην στεκόμαστε απαθείς μπροστά σε ελληνόπουλα που παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης, φορολογούνται και καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές σε άλλες χώρες, ενώ οι οικογένειες τους και ο κρατικός μας προϋπολογισμός επένδυαν για χρόνια στις σπουδές τους.
Για να “έχουμε στον ήλιο μοίρα”, λοιπόν, χρειαζόμαστε κυβερνήσεις με άλλο προσανατολισμό. Δεν χρειαζόμαστε συμπαίκτες με τους –κατά Μπαϊρακτάρη μεριά– “νταβατζήδες”. Όπως επίσης δεν χρειαζόμαστε τοποτηρητές ξένων συμφερόντων. Αλλά για την έκταση της καταστροφής που έχει προκαλέσει η πρόσδεση στο άρμα της Γερμανίας, το αβάστακτο κόστος της, κενής περιεχομένου, “προστασίας” εκ μέρους της και για την αποτίναξη αυτού του ζυγού θα επακολουθήσουν σύντομα σχετικές σκέψεις μου.
